گفتگوی هنرمندنیوز با سمانه گلکار، نوازنده سازهای کوبه‌ای
سمانه گلکار، متولد اردیبهشت سال هزار و سیصد و شصت و هفت، تهران، فارغ التحصیل گرافیک، نوازنده سازهای کوبه ای، سرپرست و موسس گروه کوبه ای ترنج در زمینه تدریس در تمام سنین مشغول به فعالیت می باشد، با سمانه گلکار گفتگویی صمیمی داشته ایم که با هم می خوانیم.
سمانه گلکار: تنبک قلب تپنده موسیقی اصیل ایرانی است
چرا از اینهمه فعالیت های هنری موسیقی را انتخاب کرده اید؟
مثل تمام خانوادها، خانواده من و بخصوص مادر عزیزم علاقه داشتند که در کنار درس یک فعالیت هنری هم آموزش ببینیم و موسیقی هنری بود که مورد علاقه ایشان و من بود، در نتیجه وارد دنیای موسیقی شدم و ایشان بسیار مشوق خوبی برای من بودند و بعد از ایشان اولین معلم من جناب فریبرز جعفری من را با دنیای حرفه ای موسیقی آشنا کرد، وقتی بزرگتر شدم و در جشنواره موسیقی فجر در بخش تکنوازی نوجوانان در سال هفتاد و نه مقام اول را بدست آوردم و در سال هشتاد و یک در رده سنی بالاتر از خودم مقام سوم را بهدست آوردم جذابیت موسیقی برای من بیشتر شد و این یک حقیقت است که موسیقی غذای روح ما و همراه فوق العاده ای است، چون شما وقتی که وارد دنیای شیرین موسیقی بشوید دیگر نمی توانید که ادامه ندهید.
چرا این ساز را انتخاب کرده اید؟
در کودکی شاید صدای این ساز و اینکه می دیدم با دست و انگشتانمان و با حرکتی که به آنها می‌دهیم می توانیم صداهای مختلفی را از پوست و چوب (تنبک) تولید کنم برای من جذاب بود، با مطالعه تاریخ موسیقی و تاثیرگذاری ساز تنبک در ارکستر ملی این ساز برای من جذابتر شد، البته من نوازندگی سازهای مختلفی مثل سه تار، سنتور و قانون را نیز آموخته ام ولی تنبک همیشه برای من جذانتر است و می توانم بگویم قلب تپنده موسیقی اصیل ایرانی است.
فضا در حال حاضر برای فعالیت بانوان در موسیقی بهتر شده یا بر عکس؟
در همه کارها و برای همه سختی و مشکلات وجود دارد و برای خانم‌ها سختتر، شخصا آدمی هستم که وقتم را صرف گله و شکایت نمی کنم و هرچه راه سخت تر من مصمم تر از قبل پیش می روم.
شرایط مافیایی چقدر در موسیقی وجود دارد؟
مانند همه کارها در هنر هم وجود دارد!
خوش چهره بودن چقدر در بولد شدن یک آرتیست موثر است؟
من تصور می کنم در گام اول و برای معرفی به مخاطب چهره بی تاثیر نخواهد بود ولی هنر یک هنرمند وچیره دستی او است که باعث می شود شما بتوانید در دنیای پر تلاطم هنر ادامه بدهید.
چقدر به ماندگاری در هنر ایران فکر می کنید و آیا در بین اهالی موسیقی امروز کسی را داریم که ماندگار شود؟
ماندگاری در هنر ایران بسیار مشکل است چون آسمان هنر ایران ستاره‌های پر فروغی دارد اما من به عنوان یک مدرس جوان بیش از ده سال است که به طور تخصصی به آموزش کودکان ونوجوانان مشغول هستم و در سبک آموزشی سعی می کنم به طور حرفه ای به هنرجویانی آموزش بدهم و با تربیت نسل نوازنده تنبک که با اصول وزن خوانی و نت خوانی درست آموزش دیده اند سعی در این دارم که یک نسل حرفه ای را به هنر ایران تقدیم کنم، بله افراد زیادی هستند که ماندگار خواهند شد.
موسیقی کجای زندگی شما قرار دارد؟
موسیقی همراه همیشگی یک هنرجوی موسیقی و یک نوازنده است، صداهای که می شنویم یا تداعی کننده نتی است یا الهام دهنده نتی دیگر، در حقیقت موسیقی تمام زندگی یک نوازنده است.
شهرت را دوست دارید؟
فکر می کنم همه آدم ها دوست دارند به نیکی شناخته شوند ولی در مورد شهرت رویاپردازی نکرده ام.
سختی ها و شیرینی های این هنر برای شما چیست؟
تمام کارها سختی های خاص خودش را دارد، اگر سخت تمرین نکنید از موفقیت دور خواهید شد، شاید تمرین های زیاد و لغو اجراها یا گاهی اینکه در کلاس مجبور می شوم با هنرجویانم جدی برخورد کنم چون کودک هستند و ناراحتی آنها ناراحتم می کنه ولی برای آینده بهتر خودشان مجبور هستم، شیرینی هم مثلا وقتی قطعه نوشته شده ام توسط هنرجویانم به بهترین شکل اجرا می شود و بازخوردهای مثبت برای اجرای آنها میگیرم لذت می برم، همچنین اجرای قطعه ای که موردپسند مخاطبین قرار می گیرد از شیرینی های این کار است.
آرمانشهر شما در دنیای موسیقی چیست؟
من امیدوارم که هنر موسیقی به عنوان یک درس وارد چارت آموزشی ما در مدارس شود، اینکه ساز کوبه ای به همت اساتید این رشته به عنوان یک رشته مستقل در دانشگاه تدریس می شود باعث خوشحالی است ولی ای کاش آموزش موسیقی تاریخ موسیقی برای همه بچه های ایران عزیزمان به صورت رایگان در مدارس تدریس شود.
چیزی که از خودتان انتظار داشتید امروز باشید هستید؟
فکر می کنم در راه طولانی که در پیش دارم تمام تلاشم را کرده و می کنم.
و پنج سال بعد در چنین زمانی کجا هستید؟
من هر روز برای بهتر شدن در کارم تمرین و تلاش می کنم ولی امید‌ارم که بتوانم اجراهای بزرگ و بین المللی با گروه ترنج داشته باشم.